مرا با سوز جان بگذار و بگذر, اسیر و ناتوان بگذار و بگذر
چو شمعی سوختم از آتش عشق, مرا آتش به جان بگذار و بگذر
دلی چون لاله بی داغ غمت نیست, براین دل هم نشان بگذار و بگذر...
مرا با یک جهان اندوهِ جان سوز, تو ای نامهربان! بگذار و بگذر,
دو چشمی را که مفتون رخت بود, کنون گوهرفشان بگذار و بگذر
درافتادم به گرداب غم عشق, مرا در این میان بگذار و بگذر
به او گفتم \" حمید از هجر فرسود! \" به من گفتا \" جهان بگذار و بگذر\"...!

به بههههههه عالییی

خواهش میشه